Je verbinden met wat is geweest en je laten inspireren voor wat gaat komen. Echt iets voor het einde van het jaar. Precies zoals de natuur die zich naar binnen keert in de winter: stil en rustig aan doen om straks weer tot volle bloei te kunnen komen. Natuurlijk kun je regelmatig doen aan zelfreflectie. Wij namen de tijd hiervoor tijdens de kerstvakantie in 2020.
[Pien]
“Bij dat terugkijken, daarbij voel ik me soms ongedurig. Laat mij maar lekker vooruit en het liefst weg, mijn rugzak pakken of in mijn busje eropuit, de kroeg in… Toch is er ook dat verlangen naar zelfreflectie. Misschien ook wel ingegeven door de must van deze tijd. Ik ben oneindig veel thuis, ik heb weinig werk en een empty nest.
[Rob]
“Dat ongedurige, dat herken ik wel. Alhoewel ik het liever onrust zou noemen. De tweede lockdown zorgt eigenlijk voor een verlenging van de winterperiode, het stilstaan. En ging het van “er is altijd wel iets te doen”, naar “wat zal ik nu weer eens gaan doen?” Van geleid worden door wat er van je gevraagd wordt, naar alles helemaal uit jezelf halen. Dan moet ik ook langs: “is het OK dat ik nu even niet zoveel doe?” Ik voel me het prettigst als ik dingen doe, waardoor ik ‘van nut’ ben. Mijn arbeidsethos-stemmetje laat zich horen. Na zelfreflectie weet ik dat het slechts een overtuiging is en toch is het moeilijk om me er van los te maken.”
[Pien]
“De vraag over mijn carrière houdt me bezig. Waar word ik blij van in mijn werk? Waarvan wil ik dat het nog meer gaat stromen? Wat is mijn verlangen? Ik heb inzicht nodig om mijn werk meer te kunnen gaan inrichten zodat het goed is voor mij. Tegen welke opdrachten ga ik “ja” zeggen en tegen welke “nee”. Dus, ik ga wandelen, kook lekker eten, neem een glas wijn. Ik sport, lees een boek en klus in huis. De meeste tijd laat ik mijn vraag los. En dan onverwacht is er inzicht.”
[Rob]
“Op dat vlak kan ik van jou leren. Om mezelf over te geven aan de situatie zoals die nu is, en erop te vertrouwen dat het goed komt. Dat ik me richt op wat ik het liefste wil doen en niet zeker weet of dat er wel voor me is. Weten dat ervoor gezorgd wordt. En als ik daarop écht durf te vertrouwen, weet ik dat het aan de andere kant ook in beweging komt. Dat er nieuwe dingen op mijn pad komen.”
[Pien]
“Van een coachee kreeg ik na afloop van haar traject een brief. “Jij laat me in mijn waarde en leerde mij mijn decor, waarin ik speler ben, te ontrafelen. Hierdoor het ik geleerd om te durven voelen, ernaar te luisteren en te handelen… Ik heb geleerd regie te nemen.” Zeflrefeflectie en het ontrafelen en vanuit verschillende perspectieven doorleven van een gebeurtenis is wat ik goed kan. Dit geeft inzicht en opent andere perspectieven. Hiervoor is het nodig om holding space te creëren. Holding space is een toestand waarbij je het geheel omarmt. Het is een veilige zone waarin je beschermt wat er is en waar je ruimte maakt. Een plek waar binnen en buiten in de juiste balans aanwezig zijn. Als ik holding space kan maken en bewust zijn en inzicht kan creëren door te ontrafelen, dan ben ik helemaal in mijn element. Dit kenmerkt mij en inspireert mij. Dan ben ik op mijn plek. Hoe deze inzichten zich vertalen naar mijn werk, dat zal de toekomst leren. Het is nog winter en lockdown, dus ik heb nog even de tijd.”
[Rob]
“Zoals het van belang is om voor een coachee holding space te maken, kan ik dat ook voor mezelf doen. Waarmee ik het voor mezelf veilig maak en alles omarm wat er is. Zoals in het gedicht van Rumi over de Herberg. Dat is niet altijd makkelijk, want bij dat ‘aannemen van alles wat er is’ kom ik ook gevoelens tegen die ik liever niet ervaar. Die ik het liefst wegduw of onderdruk. En toch weet ik, het is daar waar ik moet zijn. Wat heeft dat wat ik voel me te vertellen? Waar vraagt het aandacht voor? Tot welke beweging nodigt het me uit? En welke stap wil ik dan zetten? Zelfreflectie vraagt om tijd, stilte en naar binnen gaan. Wintertijd. Persoonlijke lockdowntijd? Als je het zo bekijkt is de periode van lockdown ook een buitenkans. Een kans om met die innerlijke speurtocht aan de gang te gaan en te ontdekken waar dat je brengt.”
DE HERBERG
Dit mens-zijn is een soort herberg
Elke ochtend weer nieuw bezoek.
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.
Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij
zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase…….
De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.
Wees blij met iedereen die langskomt
de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.
Rumi
